Hoi! Aangenaam! Mijn naam is Anne Haalboom en ik ben 28 jaar (Nou ja, eigenlijk ben ik 7 jaar. Ik ben een echt schrikkel-kind!). Sinds een paar maanden woon in samen met mijn vriend in Ede. Ik houd enorm van creatief bezig zijn en heb een passie voor interieur en styling. Ik vind het heerlijk om lekker te rommelen in mijn huisje. Inspiratie haal ik onder andere uit Instagram, woonprogramma’s en tijdschriften en je kunt me vaak vinden in tuincentra en interieurwinkels. Hieronder zal ik het verhaal achter mezelf en By-An vertellen!

Mijn verhaal

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: ik ben chronisch ziek. Ik ben gediagnostiseerd met onder andere chronisch vermoeidheidssyndroom en psychische klachten. Een beetje raar in elkaar zit ik dus wel! Al zo lang ik me kan herinneren ben ik moe. Eigenlijk ben ik niet anders gewend. Als kind had ik moeite met van alles en nog wat. Na een schooldag was ik kapot en had ik altijd hoofdpijn. Maar hoe weet je dat dat niet normaal is, als je niet anders weet?! Mijn verhaal werd door de huisarts totaal niet serieus genomen en meerdere malen werd ik afgewimpeld met ‘Iedereen is wel eens moe’. Tja, wat doe je dan? Je gaat denken dat het aan jou ligt en dat je je aanstelt. Gewoon doorgaan dus. En als perfectioniste paste dat ook bij mij. Doorzetten en gaan! Zo ging dat door tot m’n 19e.

Met, achteraf, veel offers te hebben gebracht heb ik in zes jaar mijn VWO diploma gehaald. Van die middelbareschooltijd weet ik eigenlijk vrijwel niets meer. Hoe ik het heb gedaan? Geen idee. Dat zegt denk ik genoeg. Alles wat ik deed stond in het teken van school en presteren. Geen vrije tijd, geen sport (daar was ik toch al te moe voor), niet uitgaan, geen sociaal leven, alleen leren, leren, leren. Vol goede moed begon ik dan ook aan een HBO opleiding. Iedere dag reisde ik op en neer tussen Ede en Deventer. Per dag zo’n 3 uur reistijd. Ik had het zwaar. Zo zwaar zelfs dat ik vaak opgehaald moest worden van het station, omdat ik niet meer op m’n benen kon staan. Alles ging op de automatische piloot. Hoe ik thuis was gekomen? Eén groot raadsel. En nog steeds had ik iedere dag hoofdpijn. Zelf vond ik dat het best goed ging! Het studiemateriaal was een eitje en ik haalde goede cijfers, zonder er veel voor te doen. Aan het eind van het studiejaar werd ik ziek, een griepje. Alleen ging dat niet over en kreeg ik andere klachten. Bij de huisarts bleek dat ik een ernstig tekort aan vitamine B12 had. Meerdere puzzelstukjes leken op hun plaats te vallen. Een simpele verklaring voor al die jaren lichamelijke klachten. Dachten we… Helaas bleek het tegendeel waarheid.

Diezelfde huisarts heeft het medische balletje aan het rollen gebracht. Zij had mij door. Waar ik in de veronderstelling was dat ik met een paar injecties vitamine B12 weer helemaal ‘de oude’ zou zijn, had zij in de gaten dat er meer aan de hand was. Mijn klachten verbeterden amper en de injecties gaven niet het beoogde resultaat. Ik weet nog precies het moment waarop de huisarts mij vertelde dat ik niet aan het tweede studiejaar mocht beginnen. Mijn wereld stortte in en tegelijkertijd lachte ik haar uit! Ik?! Stoppen? Echt niet! Maar ze vroeg door, of ik soms ook last had van negatieve gedachten en me down voelde. Ik ontkende keihard en moest nog harder lachen. Wat een slechte grap! Maar zij vertelde mij wat ik op dat moment zelf niet wist: ik kon niet meer.

Om een passende diagnose te krijgen, daar zijn heel wat maanden, ziekenhuisbezoeken, onderzoeken en tranen aan vooraf gegaan. Wat een drama is dat geweest. De hele inhoud daarvan zal ik jullie dan ook besparen. Uiteindelijk ben ik terecht gekomen in revalidatiecentrum De Hoogstraat in Utrecht. Hier ben ik drie maanden intern opgenomen geweest en heb ik deelgenomen aan het CVS-programma. FOUT FOUT FOUT! Achteraf gezien ben ik hier nog slechter uitgekomen dan toen ik er aan begon. En in de gezondheidszorg staat prestatie hoog op het eisen-lijstje. Omdat ik geen vooruitgang boekte en eigenlijk alleen maar achteruit ging, moest ik na drie maanden, zonder pardon, De Hoogstraat verlaten. Op die manier telde ik niet mee voor de resultaten van de revalidatiekliniek. Ja, zo is het letterlijk tegen mij gezegd. Inmiddels was ook wel gebleken dat ik meer psychische problemen had dan werd gedacht en gelukkig ben ik in die tijd ook gezien in het UMC Utrecht. Niemand wist wat ik had, welke zorg ik nodig had en niemand durfde het aan verantwoordelijkheid voor mij te nemen. Wat een vreselijk gevoel is dat. Alle zorgverleners die hun handen van je aftrekken. Wanhopig was ik, net als mijn omgeving. Gelukkig bleef het UMC mij steunen en zij zijn uiteindelijk mijn redding geweest. Via hen kwam ik terecht bij Altrecht. Zucht. Een zucht van verlichting welteverstaan! Na al die tijd strijden, werd ik hier begrepen. Een half woord was genoeg! Precies wat ik nodig had.

Bij Altrecht heb ik verschillende (groeps)behandelingen gevolgd en ben ik momenteel nog steeds in behandeling. Lichamelijk zal er weinig meer veranderen, maar psychisch valt er nog veel te winnen. Met name op het gebied van acceptatie, angst en depressie. Ik ben dan ook enorm dankbaar dat ik al zo lang gebruik mag maken van de goede zorgen van Altrecht. Het is zwaar en moeilijk, maar met kleine stapjes ga ik vooruit. Vaak is één stap voorwaarts, drie stappen achterwaarts, maar dat hoort erbij. Ik deel mijn verhaal niet omdat ik mezelf zielig vind, of aandacht wil. In tegendeel. Ik wil juist meer aandacht geven aan onzichtbare ziekten en psychische problemen. Het is moeilijk om hier zelf over te beginnen, je loopt er niet mee te koop. Schaamte ligt op de loer. Met mijn verhaal hoop ik een andere kijk op het leven te geven. Onzichtbaar ziek zijn is niet minder erg dan zichtbare ziekten. Wil je meer lezen over wat jij kunt doen bij psychische klachten, lees dan hier verder. Meer weten over onzichtbare ziekten? Klik dan hier!

Ontstaan By-An

In de tijden dat ik opgenomen ben geweest, heb ik zelf ervaren hoe fijn het is om post te krijgen. Een kaartje of cadeautje doet zo ontzettend goed! En nog steeds! Het gevoel dat er iemand aan je denkt is heel fijn. Omdat ik het leuk vind om zelf kaarten te maken/ontwerpen, heb ik een paar jaar geleden bedacht dat ik anderen ook zo’n prettig gevoel wil geven. Ook al is het maar even! Zo is het idee voor By-An ontstaan. Mijn eigen gemaakte en ontworpen wenskaarten verkopen. Het is voor mij een manier waarop ik mijn creativiteit kwijt kan en hopelijk anderen een kleine glimlach te bezorgen!

Inmiddels heb ik ook aan een aantal mooie samenwerkingen deel mogen nemen. Zo zijn er twee door mij ontworpen kaarten te koop bij Brave Dutchies. Zij zijn een stichting voor en door jongeren met een chronische ziekte. Ga vooral kijken in de webshop, want je steunt met je aankopen een heel goed doel! Daarnaast ontwerp ik ook in opdracht (uitnodigingen, geboortekaartjes, trouwkaarten, verhuiskaarten, geboorteposters, enz.).

Wil je meer weten over mij of mijn proces? Neem gerust contact met mij op! Ik beantwoord al je vragen met liefde! Heb je een opdracht voor mij, of wil je samenwerken (LEUK, LEUK, LEUK!) stuur me, geheel vrijblijvend een bericht! Ook vind ik het nog steeds erg fijn om post te ontvangen! Het zijn echte lichtpuntjes! Wil je mij een kaartje of iets anders leuks toesturen? Wat lief! Mijn adres is: Sterkerij 83, 6717 XR Ede. Dankjewel!

Heel veel liefs,

Anne